Հրեական մի առակ պատմում է մարդու մասին, ով մահացել և հայտնվել է հրաշագեղ մի այգում՝ ֆոնտանների ու պտղատու ծառերի մեջ, որոնց ճյուղերին նուրբ ձայներով երգում էին սքանչելի թռչուններ: Նրան դիմավորում է թափանցիկ իրանով, օդի մեջ սավառնող թևավոր մի էակ և ասում.

-Ես քո տրամադրության տակ եմ, տեր իմ: Պահանջիր, ինչ որ սիրտդ ուզում է:

Մարդը ուտելիք խնդրեց և իր նոր սպասավորը ձեռքի մի շարժումով արարեց սեղան ամենաընտիր կերակուրներով: Մարդը ցանկացավ խմել՝ նրա առջև հայտնվեցին սափորներ աղբյուրի ջրով, մրգահյութով և լավագույն գինիներով: Մարդը ցանկացավ հանգստանալ՝ հայտնվեց փափուկ անկողին, իսկ դրա կողքերին հիասքանչ աղջիկներ՝ հովհարներով: Մարդը ինտիմ ցանկացավ՝ և աղջիկները հովհարները մի կողմ դրեցին…

Այդպես անցավ մի օր, հաջորդը, երրորդը… Եվ մարդը ձանձրույթ զգաց օրերը մշտապես ուտելով, խմելով, աղջիկների հետ անցկացնելուց: Նա ասաց սպասավորին.

-Ես կցանկանայի զբաղվել ինչ-որ աշխատանքով:

-Խնդրիր ինչ սիրտդ ուզում է, միայն ոչ այդ մեկը: Ցանկանու՞մ ես հաճույք ստանալ երաժշտությունից, սքանչելի պարուհիներից, ձիով զբոսանքի գնալ, առյուծների որս անել, թռչունների ծլվլոցով հիանալ, այլ սորտի գինիներ համտեսել: Դու միայն ասա:

Մարդը պարապության, հաճույքների մեջ մի քանի շաբաթ էլ անցկացրեց: Եվ նորից նա ձանձրույթ զգաց: Կանչելով սպասավորին՝ մարդն ասաց.

-Տուր ինձ ինչ-որ աշխատանք:

-Այստեղ աշխատանք չկա: Այստեղ քեզ համար կա միայն հանգիստ և հաճույքներ: Քեզ այստեղ վիճակված է հավերժ ապրել պարապության և զվարճանքների մեջ:

-Որ այդպես է ուղարկիր ինձ դժոխք,- զայրույթի մեջ գոռաց մարդը:

Թևավոր սպասավորը ծիծաղեց և ասաց.

-Իսկ դու մինչև հիմա չե՞ս հասկացել, թե որտեղ ես դու…