Ես մի պատմություն եմ պատմում, մի աննշան, փոքրիկ, շատերի համար անիմաստ, բայց ինձ համար նշանակալից այնքանով, որ այդ պատմությունից ու նմանատիպ բազում անհայտ պատմություններից է սկսվում իմ ու մեր պատմությունը, մեր ներկան:

-Պապի’կ, իսկ ճի՞շտ է, որ աշխարհում յուրաքանչյուր մարդ իր աստղն ունի երկնքում: 
-Անկասկած, այդպես է թոռնիկս:

«Աշխարհում ամեն մի ծնունդի հետ մի աստղ է հայտնվում երկնակամարում, և մահվան հետ էլ` անհետանում»: Չգիտեմ այս խոսքերը ճի՞շտ են, թե՞…

Այսպես անցան ամիսներ, ամբողջ օրը նրա հետ էի լինում, ես նրա հետ գնում էի զբոսնելու, նա անընդհատ ինձ հարցեր էր տալիս երեխայի պես, փորձում իմանալ ավելին: Ես անում էի առավելագույնը` նրա պատկերներն ամբողջացնելու համար:

Խենթերն ովքե՞ր են: Գուցե խելոքներ, ովքեր հասկացել են իմաստը կյանքի կամ գուցե նրանք, ովքեր ժամանակից առաջ են վազել: Եվ ինչի՞ց են կյանքում մարդիկ խենթանում` ցավի՞ց, տանջանքի՞ց… միգուցե սիրու՞ց…

«Խենթացած ծերուկ»… այսպես էին բոլորն անվանում նրան: Ծերունին ութսունն անց մի ալեհեր էր, որն ամբողջ օրը լուռ կանգնում էր միևնույն տեղում...

Հզոր է պահի ուժը… ստիպում է դառնալ հակասական քո և քո միջև…
Այդ ուժն է, որը դարձնում է անհույս երջանիկ ու անկատար դժբախտ…