Ես սիրում եմ քեզ, սիրում եմ այնպես, ինչպես ոչ մեկին: Սիրում եմ ամենամեծ սիրով, բայց և վախենում այդ մեծ սիրուց: Վախենում սոսկ այն պատճառով, որ այն մերժվի և վերածվի տառապանքի: Ես սիրում եմ քեզ, մինչդեռ դու չգիտես այդ մասին: Մի՞թե իմ սերը պիտի այսպես հրդեհվի, այրվի ինչպես մոխիր, իսկ դու չտեսնես:

Եվ ահա ամեն ինչ բորբոքվեց ու փոթորկվեց նորից: Նորից մռայլվեց հողմահար հոգիս: Ծիծաղի ու համբույրի փոխարեն այտերիս են հպվում աչքերիցս իջող կարոտի արցունքները:

Երբ տեսնում եմ քեզ, քարանում եմ, մի քանի վայրկյան նայում եմ քո գեղեցիկ ու լուսառատ աչքերին և հասկանում, որ արևն ես իմ կյանքի, ծաղիկն ես դու գարնան ու երազ ոսկի:

Սիրելի՛ս, ուզում եմ հայտնել ի լուր աշխարհի մի պարզ ճշմարտություն, ընդամենը մեկ նախադասություն` Ես սիրում եմ քեզ...

Որքա՜ն դժվար է ու որքա՜ն դյուրին: Գուցե հարցնես, թե ինչ դժվար բան կա այստեղ... բայց ես վախենում եմ քո պատասխան վերաբերմունքից: Չէ՞ որ դու երբևէ չես նկատել այն զույգ կրակոտ աչքերը, որոնք միշտ հետևել են քեզ` տենչալով արժանանալ քո գեթ մեկ հայացքին:

Չկարդացիր աչքերիս մեջ գրված այդքան պարզ ճշմարտությունը` ես քեզ սիրում եմ...