Չինացիները խոսում են 7 տարբեր բարբառներով, որոնք բոլորն էլ կոչվում են չինարեն: Մի բարբառով խոսողը մյուսի լեզուն չի հասկանում, բայց երբ մեկը գրում է, մյուսը կարդում է և հասկանում դիմացինին: Գաղտնիքը գրի` հիերոգլիֆի մեջ է: Այն բառի, նույնիսկ նախադասության իմաստ ունի և գծանկարի վրա տրված է առարկայի կամ գաղափարի խորհրդանիշը: Չինական այբուբենը բարդ է, ավելի շուտ այն բառարան է, որը սովորում են մի քանի տարում: Չինարենում բազմավանկ բառերը շատ քիչ են, և համանուն բառերը հասնում են հարյուրների, որոնք մի քանի հնչյունով չեն կարող արտահայտվել, ուստի ամեն մի համանուն փոքր ինչ տարբեր երանգով է տրվում և խոսակիցը գրելով հիերոգլիֆը, ասում է. "Այս իմաստով եմ ասում": Չինացիները գրում են ոչ թե ձախից աջ (ինչպես ընդունված է) կամ աջից ձախ (ինչպես արաբները), այլ վերևից ներքև` ուղղահայաց: Չինական առաջին գիրքը, որ կոչվում է "Շիցզին" ("Երգերի գիրք"), գրվել է մ.թ.ա. 11-10-րդ դարերում: