Հազար ինը հարյուր քառասունվեցին մենք Բեյրութ կապրեինք, հայրս առաջին անգամն ըլլալով Հայաստան պիտի երթար: "Հայկարամ, - ըսավ ինձ, - ի՞նչ բերեմ քեզ Հայաստանեն": "Հայաստանի բալանին բեր", - ըսի ես, որ հազիվ չորս տարեկան էի: Երբ հայրս ետ եկավ, իսկույն հարցրի՝ "բերի՞ր": "Բերի", ըսավ հայրս ու ինձի մեկնեց մեր ընատնեկան լուսանկարը, ուր ես էի, հայրս, մայրս:

Օր անիմաստ, Օր խորիմաստ

Դժվարություն ու Թեթև կյանք...

Ծով ալեկոծ ու Կայուն ափ...

Ինչո՞ւ, Որտե՞ղ...