Մի անգամ Սթիվ Ջոբսը ելույթ էր ունենում համալսարանում: Դահլիճում այդ ժամանակ նստած էր նրա ապագա կինը: Ջոբսը հավանում է նրան միանգամից և մոտենում է ելույթից հետո: Կինը տալիս է Ջոբսին իր հեռախոսահամարը: Հենց նույն օրը Սթիվը հրավիրում է նրան ընթրիքի, բայց կինը պլանավորած հանդիպում ուներ: Ուղղորդվելով իր մեքենան, Սթիվը հարցնում է ինքն իրեն.

«Ի՞նչ կանեի ես, եթե այսօր իմ կյանքի վերջին օրը լիներ»:

Եվ դժվար չէ կռահել, թե ինչպես է նա վարվում դրանից հետո. նա արագ ետ է վերադառնում դահլիճ, գտնում է այնտեղ այդ կնոջը և տանում իր հետ: Այդ օրվանից նրանք միշտ միասին են եղել:

Գիտակցելը, որ դու հասարակ մահկանացու ես, իմաստության հզոր աղբյուր է: Գիտակցելը, որ մի օր ամեն ինչ վերջանալու է, հնարավորություն է այրել քո մեջ կիրքը, ռիսկի դիմելու պատրաստակամություն ձեռք բերել, գլխիվայր նետվել խաղի մեջ, որը մենք անվանում ենք կյանք: Նման հարցը ինքներս մեզ հնարավորություն է կենտրոնանալ ամենակարևորի վրա: