Երկու օր առաջ, երբ մոտեցա ննջասենյակի պատուհանին, նկատեցի, որ իմ սիրելի ծաղիկը` շուշանը, ծաղկել է: Այնքան էի ուրախացել: Որոշեցի` օրվա ընթացքում հենց որ տխրեմ, կգնամ ու կնայեմ այդ քնքուշ ու կատարյալ ստեղծագործությանը:
Իսկ ի՞նչ է ծաղիկը: Ինչո՞ւ ենք մենք միշտ ժպտում, երբ տեսնում ենք այն:
Ինչքան էլ տխուր լինի մարդը, նա չի կարող անտարբեր անցնել այդ հրաշքի կողքով: Դրա մեջ գերբնական ուժ կա...
Ծաղիկն ինձ համար կատարյալ է ամեն ինչում: Եթե կենդանիների արարքները կամ թռչունների երգը կարող է երբեմն մարդկանց ձանձրացնել, ապա ծաղիկը երբեք չի ձանձրացնում, այլ ընդհակառակը, իր դրական էներգիայով ջերմացնում է մեր սրտերը:
Փորձեցի ինձ համար պարզել, թե ինչու եմ սիրում ծաղիկը:
Ծաղկի մեջ ես տեսնում եմ Աստվածային կատարելության արդյունքը: Այն գեղեցիկ է ու անթերի: Ամեն մի թերթիկը տեղադրված է այնպիսի ճշտությամբ ու խնամքով, որ երբ նայում ես, սիրտդ լցվում է քնքշանքով և ուզում ես շոյել այդ նուրբ թերթիկները: Ես այդպես էլ կանեի, բայց չեմ անում, վախենում եմ վնասել: Մնում է ուղղակի նայել ու հիանալ ծաղկի հմայքով:
Կուզենայի, որ մարդիկ, տեսնելով ծաղկներ, փորձեն նմանվել դրանց: Արդյունքում մենք կլինենք ավելի քնքուշ, մեղմ, գեղեցիկ, հաճելի և որ ամենակարևորն է՝ կատարյալ:
Սիրում եմ քեզ` ծաղիկ: Դու իմ ներշնչանքն ես...