Սիրում եմ քեզ, որովհետև մեր սիրո մեջ բացառել ենք որովհետևները...
Ամենուր գեղեցիկ զույգեր են, երջանիկ ընտանիքներ, ծիծաղ և ուրախություն: Ես նույնպես ժպտում եմ, քայլում եմ գլուխս բարձր, որովհետև խոստացել եմ քեզ: Բայց հոգուս խորքում նախանձում եմ մյուսներին: Դու այնքան հեռու ես ինձնից, գժվելու չափ հեռու, թվում է, թե միշտ է այսպես լինելու: Ես ջնջում եմ օրացույցի թվերը, որոնք օրեցօր քեզ ավելի են մոտեցնում ինձ, իսկ հետո խենթանում եմ կարոտից ու անելանելիությունից: Գիտեմ, որ պետք է ուժեղ լինեմ: Ես իսկապես ուժեղ եմ, սակայն օրվա մեջ մի պահ է գալիս, երբ միայնակ եմ մնում ինքս ինձ հետ ու հասկանում եմ, որ աշխարհում ամենից շատ ուզում եմ կողքիդ լինել: Հետո հիշում եմ, թե որքան քիչ է մնացել, ու երջանկության գիտակցումից ուզում եմ խենթանալ: Ես չեմ պատկերացնում, թե ինչպիսին է լինելու մեր առաջին հանդիպումը, թե ինչ պիտի անեմ, որ ինձ հիմարիկ, սակայն ամենաերջանիկ աղջնակի պես չպահեմ ու հիմարություններ չանեմ, թեև դու հասկանում ես ինձ, անգամ երբ հիմարություններ եմ խոսում: Դու ինձ միշտ ես հասկանում, իսկ ես քեզ ոչ այդքան: Դու սիրում ես ինձ, թեև հաճախ ես անհասկանալի եմ լինում… Իսկ ես սիրում եմ քեզ, որովհետև… որովհետև մեր սիրո մեջ մենք բացառել ենք որովհետևները: Ես սիրում եմ քեզ, որովհետև դու ես իմ ապրելու պատճառի պարագան, իմ սիրելու ձևի պարագան, իմ երջանկության չափի պարագան, իմ կյանքի ժամանակի պարագան, իմ ուժեղության նպատակի պարագան… դու ես իմ սիրո քերականության հիմքն ու պատճառը…
Մուտք
8637
| 
ՉԱՏ