Մայամիի համալսարանից հոգեբան Շին Բեյլոկը գտել է, որ մեծածավալ "օպերատիվ" հիշողություն ունեցող մարդիկ, որոնք գերազանցում են իրենց ունակություններով, ներքին ճնշման տակ "կոտրվում են", այսինքն քննության ժամանակ նույն առաջադրանքներն ավելի վատ են կատարում, քան հանգիստ իրավիճակում: Հետազոտությունը կասկածի տակ է դնում աշխատանքի կամ ինստիտուտ ընդունվելու ժամանակ մարդու մտավոր ունակությունների իրական հնարավորությունները գնահատող թեստերի ճշմարտացիությունը: "Աշխատանքային հիշողությունը", որը հայտնի է նաև որպես "կարճատև հիշողություն", պահում է ընթացիկ աշխատանքին վերաբերող ու առաջադրանքները լուծելուն նպաստող տեղեկությունները: Դա է, որ մեզ թույլ է տալիս հիշել և վերականգնել այնպիսի երկար խնդիրների առաջնային քայլերը, ինչպիսիք են մաթեմատիկական փոխակերպումները: Սակայն, ինչպես գրել է տիկին Բեյլոկը, երբ իրավիճակը բարդանում է, "կարճատև հիշողության" զգալի մասը լցվում է ավելորդ մտքերով. "իսկ ես կկարողանա՞մ", "պետք է անհապաղ կենտրոնանալ" և այլն: Դրանք կլանում են այն "ծավալը", որը հանգիստ իրավիճակում կուղղորդվեր առաջադրանքի լուծմանը: Եվ ինչն առավել հետաքրքրական է, փոքր "կարճատև հիշողություն" ունեցող մարդկանց մոտ, որպես օրենք, նմանատիպ բաներ չեն նկատվում: Բեյլոկը մի շարք թեստեր է անցկացրել ուսանողների մեծ խմբի հետ, որպեսզի նրանց երկու մասի բաժանի` "կարճատև հիշողության" մեծ և փոքր ծավալ ունեցողների: Այնուհետև նրանց բոլորն մաթեմատիկական խնդիրներ է տվել: Ինչպես և պետք էր սպասել, մեծածավալ օպերատիվ հիշողությամբ ուսանողները (համակարգչի հետ համանմանություն) խնդիրն ավելի արագ ու իրենց մրցակիցներից զգալի լավ են լուծել: Բայց ահա արտաքին պայմանները խստացրել են. ուսանողներին ասել են, որ իրենց աշխատանքը շատ կարևոր թիմային առաքելության մաս է, որ նրանցից յուրաքանչյուրը պատասխանատու է ընդհանուր արդյունքի համար, որ ճիշտ լուծման դեպքում թիմը կանխիկ գումար կստանա և, որ նրանց աշխատանքը գնահատելու են պրոֆեսիոնալները: Եվ, ահա, մեծ "կարճատր հիշողության" խմբի ցուցանիշներն անմիջապես անկում են ապրել, մինչդեռ նրանցից ավելի պակաս "խելացի" մրցակիցների մակարդակը նույնն է մնացել, նրանց, կարծես, սթրեսը չէր էլ կպել: