Աստվածաշունչն իր գոյատևմամբ եզակի է Աստվածաշունչը դիմակայել է իր թշնամիների դաժան հարձակումներին: Շատերը փորձել են վառել, արգելել և հռոմեական կայսրերի օրերից մինչև ժամանակակից կոմունիստական իշխանությունները՝ օրենքից դուրս հայտարարել այն:
Մ.թ. 303 թվին հռոմեական կայսր Դիոկղետիանոսը հրովարտակ արձակեց, ըստ որի՝ արգելվում էր քրիստոնյաների պաշտամունքը և ոչնչացվում նրանց Սուրբ Գիրքը: «Կայսերական հրամանները հայտարարված էին ամենուր՝ հարկադրելով հողին հավասարեցնել եկեղեցիները և, կրակին հանձնելով, ոչնչացնել Սուրբ Գրքերը: Այն հայտարարում էր, որ բարձր պաշտոններ զբաղեցնողները կկորցնեն իրենց բոլոր քաղաքացիական իրավունքները, իսկ նրանց ընտանիքի անդամները, ովքեր համառորեն հավատարիմ են մնում քրիստոնեական հավատին, կզրկվեն իրենց ազատությունից» (Greenslade, CHB, 476):
Այս իրադարձության պատմական հեգնանքը գրառել է չորրորդ դարի եկեղեցական պատմագիր Եվսեբիոսը, որը գրել է, որ Դիոկղետիանոսի հրովարտակից քսանհինգ տարի անց հռոմեական կայսր Կոստանդինը հրովարտակ արձակեց՝ հրամայելով, որ Սուրբ Գրքի հիսուն օրինակ պատրաստվի կառավարության միջոցներով:
Դարեր անց ֆրանսիացի նշանավոր անհավատ Վոլտերը, որը մահացավ 1778 թվին, հայտարարեց, որ իր օրերից հարյուր տարի անց քրիստոնեությունը կանհետանա և կանցնի պատմության գիրկը: Բայց ի՞նչ կատարվեց: Վոլտերն անցավ պատմության գիրկը, մինչդեռ Աստվածաշնչի շրջանառությունը շարունակում է ընդարձակվել աշխարհի գրեթե բոլոր ծայրերում՝ ամենուր տանելով իր օրհնությունը:
Ինչ վերաբերում է Վոլտերի կանխագուշակությանը, թե քրիստոնեությունն ու Աստվածաշունչը կոչնչանան հարյուր տարվա ընթացքում, Գեյսլերն ու Նիքսը նշում են, որ նրա մահից միայն հիսուն տարի անց Ժնևի Աստվածաշնչյան ընկերությունը Վոլտերի հրատարակչությունը և տունը դարձրեց Աստվածաշնչերի գրապահոց:
Աստվածաշնչի թշնամիները գալիս են ու անցնում, բայց Աստվածաշունչը մնում է: Հիսուս իրավացի էր, երբ ասում էր. «Երկինքն ու երկիրը կանցնեն, բայց իմ խոսքերը չեն անցնի» (Մարկ. 13.31):
Աղբյուր՝ «Վճռական վկայություն», Հատոր I, Ջոշ ՄաքԴաուել, http://crossnews.am/