Անտառի եզրին երկու եղևնի էր աճել։ Մեկը դարձել էր գեղեցկուհի. բարձր էր, բարեկազմ, սաղարթախիտ։ Նրա ընկերուհին համեստորեն մի կողմ էր քաշվել. գեղեցիկ չէր, ոչ էլ բարեկազմ, ճյուղերն էլ՝ այսկողմ-այնկողմ ցցված։ Գեղեցկուհի եղևնին հպարտանում էր ու կարծում, թե իրենից լավն ու խելացին ողջ աշխարհում չկա։ Եկավ ձմեռը։ Մարդիկ սկսեցին անտառ գալ փայտի։ Մի անգամ էլ նրանք կտրեցին ծուռումուռ ծառը։ Գեղեցուհին չարակամորեն ասաց. - Ահա տեսնում ես, ես այդպես էլ գիտեի, որ նրանք ուզում են կտրել քեզ. նրանք չէին համարձակվի ինձ ձեռք տալ. ես ամբողջ անտառի զարդն եմ։ - Կապրենք, կտեսնեք,- ասաց մյուս եղևնին,- ժամանակը ցույց կտա։